Wandelaars: Christiaan Waters, Benjamin Veldman, Iris Prins, Jolanda van Leeuwen en Annette Adriaanse.

Buddy's: Caroline van Dijk, Arjan van der Veer, Marlies Hoogeboom en José Rasenberg.

Organisatie: Annemiek van Munster, Carla Broers en Gert-Jan de Hoon.

Benjamin Veldman - wandelaar

"Sinds 2012 heb ik glaucoom (een oogziekte waarbij de oogzenuw beschadigt), sicca (een aandoening waarbij de klieren in de slijmvliezen chronisch ontstoken zijn) en littekens op mijn hoornvlies door traanklier problemen. Ik heb in mijn rechteroog een kokervisie van minder dan 5 graden met een scherpte van ongeveer 10%. In mijn linkeroog heb ik alleen lichtperceptie. Ik kan bijvoorbeeld nog grove objecten waarnemen en volgen als het in mijn kleine gezichtsveld valt."

Motto: "Ik loop liever ergens tegenaan, dan dat ik voorzichtig loop."

"Ik was 17 jaar en had net mijn HAVO diploma behaald. Opeens ging mijn zicht in een paar maanden achteruit naar bijna niets. Alledaagse dingen doen werd steeds moeilijker of zelfs onmogelijk. Mijn wereld werd binnen een paar maanden heel erg klein. Ik moest stoppen met mijn studie en ik dacht dat werken al helemaal buiten mijn bereik lag. Dit gebeurde zeven jaar geleden.

Mijn leven is na die periode in positieve zin flink veranderd. In 2017 heb ik mijn studie succesvol afgerond, sinds twee jaar woon ik op mezelf in een fijn appartementje en ik heb een erg leuke baan bij een jobcoach bureau. Dit had ik na mijn gezichtsverlies echt niet meer verwacht. Dit ging allemaal zeker niet altijd even gemakkelijk en ik vroeg me soms echt af 'wat er van mij terecht moest komen?' Het was lichamelijk en mentaal een grote uitdaging, maar met een positieve instelling en doorzettingsvermogen kun je veel bereiken. Nu ben ik klaar voor een nieuwe grensverleggende uitdaging!

Ik ben altijd al een actieve avonturier geweest, houd van reizen en nieuwe ervaringen opdoen. Door mijn visuele beperking doe ik deze dingen toch iets minder snel. Omdat mijn zicht en ogen langzaam achteruit gaan, wil ik zulke toffe uitdagingen niet laten lopen, maar meteen aangaan en ervan genieten. Daarom zie ik deze tocht ook als een mooie kans om mijn reis en avontuurlijke ambities te verwezenlijken.

Voor mij is deze pelgrimstocht een grensverleggende uitdaging. Niet alleen fysiek, maar ook op persoonlijk vlak. Ik zou graag beter willen omgaan met de balans van mijn energieverbruik: beter luisteren naar mijn lichaam en dus ook meer mijn ogen ontlasten. Daarnaast zal ik een betere balans willen met hulp vragen. Ik doe graag liever altijd alles zelf en ik vind het lastig om hulp te vragen en te accepteren. Ik wil graag mensen niet 'tot last' zijn en laten zien dat ik zoveel mogelijk nog zelf kan doen, daarnaast ben ik niet bang om over mijn grenzen te gaan en op mijn bek te gaan.

Tot slot vind ik het erg leuk om nieuwe mensen te leren kennen. Ik ben een echt sociaal dier. Ik hoop dat er fijne en toffe vriendschappen ontstaan tussen de reizigers. We kunnen tijdens deze mooie reis hopelijk veel van elkaar leren en elkaar inspireren, zodat we samen onze mogelijkheden nog meer kunnen vergroten. Ik heb heel veel zin in dit avontuur."

Zijn ervaring (november 2019)

“Wat ik heb ‘geleerd’ is allereerst de plezier en vrijheid in het wandelen. Ik vind het fijn om dagelijks in beweging te zijn, vooral naast mijn kantoorbaan. Ik vind het leuk, het is gezond en het is heerlijk om niet afhankelijk te zijn van OV of andere personen die mij een lift moeten geven. Tijdens gesprekken ben ik ook gaan nadenken over mijn leven, ben ik nou echt gelukkig? Wat zou ik graag echt zelf nog willen? Ik ben tot inzicht gekomen dat ik ook verder mag kijken dan alleen maar ‘tevreden’ zijn. Door mijn latere visuele beperking heb ik veel tegenslagen en concessies moeten doen, dat ik hard moest knokken om te komen waar ik nu ben. Ik ben super tevreden, maar mijn ambities en dromen mogen er ook zeker zijn en ontplooid worden. Verder heb ik ook meer zelfvertrouwen gekregen dat ik ook echt een leuke aantrekkelijke jongeman ben. Dat ik niet alleen een leuke goede vriend ben, maar ook meer te bieden heb.”

Annette Adriaanse - wandelaar

"Ik heb Retinitis Pigmentosa (RP), dit is erfelijk en aangeboren. Het is bij mij ontdekt op 14/15-jarige leeftijd vanwege ernstige nachtblindheid. Ik zie ongeveer 10 graden, de meeste beperking is aan de bovenkant en zijkant, gelukkig heb ik nog wel redelijk “contact” met de bodem. Mijn centrale zicht is wel redelijk tot goed. Daarnaast ben ik ook slechthorend, dit wordt voor het overgrote deel gecorrigeerd met een gehoorprothese aan beide kanten."

Motto: "Samen op weg, nieuwsgierig naar nieuwe wegen."

"Afgezien van de nachtblindheid was de RP in mijn geval nooit zo aanwezig. De laatste jaren is mijn zicht echter gestaag achteruit gegaan tot een gezichtsveld van zo’n 10 graden. Toch beschouwde ik mezelf nooit echt als slechtziend, waarschijnlijk omdat mijn centrale zicht nog heel redelijk is. Sinds kort gebruik ik een herkenningsstok als ik alleen op pad ga. Het is best moeilijk voor me om als het ware “uit de kast” te komen, het is immers veel makkelijker om te doen alsof er niets aan de hand is dan om je kwetsbaarheid te tonen aan de buitenwereld. Ik moet onder ogen zien dat steeds meer dingen moeilijker worden of niet meer kunnen. Dat loslaten valt niet altijd mee. Hoogste tijd dus om opnieuw richting te geven aan mijn leven.

De Camino zit al jaren in mijn hart en de wens om deze eens te lopen bestaat al geruime tijd, maar zoals vaak het geval is met dit soort wensen was er altijd wel een excuus waardoor het er niet van kwam. Het zou mooi zijn als nu, in deze periode van mijn leven, deze wens in vervulling kan gaan. Om even letterlijk afstand te nemen van al het vertrouwde en, teruggeworpen op mezelf, het pad te volgen waarop duizenden pelgrims al voorgingen. Waar dus letterlijk stappen gezet moeten worden om het doel te bereiken. Om dan deze pelgrimage te ondernemen met een groep mensen die min of meer met dezelfde beperkingen en onzekerheden kampen, samen ervaren, stuntelen, struikelen, samen lachen en huilen, maar ook genieten, leren van en met elkaar, maar vooral samen die stappen zetten en de tocht volbrengen. Wat een bijzondere ervaring moet dat zijn!

Gelukkig ben ik gezegend met een positieve instelling, een goed humeur en aanpassingsvermogen. Ik ga er dan ook vanuit dat ik goed kan functioneren in een groep, al blijft zoiets natuurlijk toch altijd spannend. Meegaan met CAB2019 voelt als een grote uitdaging die me tegelijkertijd aantrekt en doodsbang maakt. Ik wil weer trots kunnen zijn op mezelf en het leven weer leven zonder het gevoel te hebben meer aan de zijlijn te staan dan daadwerkelijk mee te doen. Ik hoop dat de Camino me kan helpen mijn eigen pad te vinden en weer te leren luisteren en vertrouwen op mijn gevoel. Ik verwacht dat de Camino een enorme verrijking zal zijn, een ervaring om nooit te vergeten."

Haar ervaring (november 2019)

“Ik vond het een hele bijzondere ervaring die ik niet had willen missen. De sfeer, de gesprekken onderweg, het wandelen en in de natuur zijn, het leven in het moment, de puurheid van alles. Zelfs de regen die af en toe met bakken uit de lucht kwam.”

Marlies Hoogeboom - buddy

"Ik heb in 2018 mijn Camino gelopen. Ik kwam tijdens mijn voorbereidingen CAB 2018 tegen. Ik heb toen al overwogen me hiervoor aan te melden omdat ik zo ongelooflijk heb genoten van het video verslag van Annemiek van Munster. Maar omdat ik mijn eigen Camino nog niet gelopen had en geen flauw idee had wat me te wachten stond besloot ik dit een jaar uit te stellen. Nu ben ik een geweldige ervaring rijker. Iets wat ik iedereen gun."

Motto: "Let’s walk, samen zien samen doen!"

"Ik denk dat ik een goede Buddy ben omdat ik een groot enthousiasmerend vermogen heb. Daarnaast loop ik ieder jaar in teamverband de Nijmeegse 4daagse. Ik ben een gedegen loper en daar waar nodig is help en steun ik mijn collega's die dat op dat moment nodig hebben. Ik ben een doorzetter en zal er alles voor doen om te zorgen dat we als groep onze bestemming zullen halen. Ik ben een vrolijk mens die vrolijk opstaat om aan een nieuwe dag te beginnen.

Ik verwacht om als een team aan deze Camino te beginnen en als team deze Camino tot een goed einde te brengen. Ik vind het een fantastische uitdaging om dit te doen in dienst van een team. Het lopen van een Camino heb ik gedaan. Maar het lopen van een Camino en daarin mensen begeleiden die hun weg niet zo makkelijk zelf kunnen vinden zie ik als een uitdaging en een voorrecht. Niet je eigen tempo lopen, rekening houden met oneffenheden, uitleggen hoe de weg er uit ziet wat de obstakels kunnen zijn. Deze Camino is samen iets bereiken, mooie ontmoetingen hebben, mooie verhalen delen, elkaar misschien fysiek een stapje verder helpen, maar ook zeker emotioneel en mentaal. Eigenlijk is De Camino een korte versie van het leven."

Marlies is een doorgewinterde wandelaar en ze heeft dit jaar haar 25ste 4daagse kruisje in Nijmegen gekregen.

Haar ervaring (november 2019)

“Ik heb veel geleerd. Vooral het blindelings vertrouwen wat mensen kunnen hebben, vind ik zo mooi. Ik ben iemand die niet snel vertrouwt, dat is beroepsmatig zo gevoed. Ik heb te maken met heel veel mensen die niet te vertrouwen zijn. Maar dit is zo mooi.”

José  Rasenberg Jacobs

Laten we met José beginnen bij het einde onder het kopje: Heb je nog vragen of opmerkingen? "Beste Gert-Jan en team, nogmaals mijn inschrijving, maar dan als buddy. Het was vroeg op 1 maart toen ik mij voor de eerste keer aanmeldde om mee te gaan, maar dat had ik met de gedachte gedaan: wie het eerst komt, het eerst maalt. Helaas met deze aanmelding zal ik niet meer de eerste buddy zijn, het lot ligt nu bij Jacobus zullen we maar hopen. Maar denken jullie dan aan mijn meisjes achternaam Jacobs, misschien dat dit wil helpen. José Jacobs op weg naar Jacobus, hoe mooi zou dit zijn?"

Onder het kopje sociale en communicatieve vaardigheden schrijft ze verder: "Ik ben eerlijk en oprecht en eerlijk gezegd voor sommige mensen misschien te direct maar je weet dan wel wat je aan mij hebt. Is wel zo fijn." Welkom in ons team José.

Motto: "Wie onderweg is, vernieuwt zich met elke stap."

Wat mij een goede buddy maakt? "Ik schreef al dat ik overal inzetbaar ben, daarom zou ik graag deze uitdaging aangaan. Met al mijn ervaring die ik in die 55 jaar heb opgedaan hoop ik op weg te gaan in het gezelschap van jullie. Wat ik extra kan bieden in het team, dat is een positieve inbreng ook als het niet meezit. Al heb ik een verzorgende opleiding genoten ik ben mij ervan bewust dat ik die zorg thuis mag laten, en dat we als gelijken met elkaar op pad gaan. Mijn verwachting is dat we als team aan zullen komen in Santiago, ieder op zijn eigen manier en in zijn eigen waarde."

Wat de Camino betekent voor mij? "Ik ben er ooit geweest in het gezelschap met een busreis en heb Jacobus iets gevraagd en dat is juist uitgepakt. Hiervoor zou ik hem graag gaan bedanken. Ik ben al jaren lid van het genootschap van Sint Jacob en bereid mij al jaren voor op deze reis. Alleen op pad gaan is voor mij net iets teveel gevraagd en met jullie samen zou dit heel mooi zijn. Ook wordt het tijd dat mijn Jacobsschelp, die al een paar jaar klaar hangt, bevestigd gaat worden aan mijn rugzak en dat mijn pelgrimspaspoort voorzien wordt van stempels. Ik hoop dat met terugkomst mijn rugzak 'vol' zal zitten met prachtige verhalen, gedachten, beelden en contacten."

Haar ervaring (november 2019)

“Zoals jullie weten heb ik mijn vader op zeer jonge leeftijd verloren en omdat hij van vogeltjes hield is elk roodborstje wat rond mij scharrelt in gedachten ‘ons pa’. Nu had ik het in het begin van de Camino daarover met Annette en wat zagen wij, schrik niet, een dood roodborstje langs de kant van de weg liggen, niet leuk om te zien maar wel het bewijs dat er in noord Spanje roodborstjes leven. Nu de dagen die volgden heb ik elke dag wel een of meerdere roodborstjes gezien en werd mij medegedeeld dat anderen ze ook zagen. Voor mijn gevoel werd ik die dagen gedragen door mijn vader, die zag dat ik toch goed bezig was daar op de Camino. Toen ik het gevoel kreeg dat ik een pelgrim aan het worden was heeft hij zich teruggetrokken, want de laatste dagen naar Santiago toe, zag ik ze niet meer. Maar voor mij was dat het teken dat ik het zelf kan en mocht doen. Ik had blijkbaar geen steun meer nodig van hem. Dit zijn voor mij mooie ervaringen die ik dan ook koester.”

Jolanda van Leeuwen - wandelaar

Motto: “Doen, ervaren en genieten.”

"Ik ben geboren met staar en Nystagmus, dit is een oogafwijking, ook wel wiebelogen of trilogen genoemd. Door latere netvliesloslatingen heb ik rechts geen zicht meer. Het zicht links is nog 5%. Veel details en diepte vallen hierdoor weg, bijvoorbeeld van gezichten kan ik alleen dichtbij de uitdrukking zien.

Ik heb al vaker over de Camino gehoord en zou deze tocht graag zelf lopen, samen onze grenzen verleggen en deze bijzondere tocht en momenten beleven. Ik heb me eerder nog geen tijd gegund, en daar zou ik nu heel graag verandering in brengen. Niet uitstellen maar doen en beleven.

 Met deze pelgrimstocht zou ik het onbekende willen ontdekken, grenzen verleggen en nieuwe ervaringen willen opdoen. Even terug naar de eenvoud, met goede gesprekken tijdens een mooie wandeling. Ik zou het “presteren” even achter me willen laten om eens met andere ogen naar mezelf te kijken, naar wie ik ben en mag zijn. En ik wil vooral ook genieten."

Haar ervaring (november 2019)

“Het eenvoudiger leven tijdens de Camino met weinig spullen en de rust die het opstaan, lopen, eten, slapen geeft hebben mij wel al inzicht gegeven dat je met veel minder spullen aan kan. Heb al een aardige opruiming hier thuis gehouden.”

Arjan van der Veer - buddy

"Ik kreeg de buddyvraag van één van onze BlijNieuwsredacteuren (www.blijnieuws.nl/camino/) en heb het bewust ingepland omdat ik blij werd van de vraag en jullie initiatief. Ik help graag mensen met mijn bewuste aandacht; ik kan goed luisteren; ik heb ervaring als reisleider/scoutingleider en verspreid graag blijdschap. Als voormalig (vrijwillige) leraar van Marokkaanse taalles én van Henri Nouwen leer ik dat bij het helpen van 'mensen met een beperking' juist degene die geholpen wordt, vaak een leraar blijkt voor de helper. Dienstbaarheid is een belangrijke eigenschap bij mijn werk als organisatieadviseur in een omgeving van vaak (figuurlijk) stevige persoonlijkheden.

Ik overweeg al langer om alleen of met mijn vrouw de Camino te lopen. Het boek 'De Pelgrimstocht naar Santiago' van Paulo Coelho heeft mij geïnspireerd. Wij houden zeer van de natuur en van wandelen, we hebben afgelopen zomer samen een 8-daagse wandeltocht, The Lycian Way, in Turkije gedaan: supermooi. Ik ben echter nog nooit buddy geweest van een blind persoon. Ik voel me gedragen; woeker graag met mijn talenten om de wereld iets mooier te maken en dit buddyschap is mijns inziens dan ook niet 'toevallig' op mijn pad gekomen."

Motto: "Samen een Nieuwe Weg."

Samen: Niet alleen. Wandelaar en buddy in gelijkwaardigheid; leren van elkaar en in brede verbondenheid (wandelaar-buddy; CAB-groep; groter geheel/God). 

Nieuwe weg: blijvende verandering door de pelgrimage (wandelaars en buddy's); nieuwe levensrichting door de Camino.

Zijn ervaring (november 2019)

“Inderdaad, de Camino geeft je wat je nodig hebt. Ik voelde me gezegend en gedragen. Maar ik mocht (daardoor) ook anderen een beetje tot zegen zijn. Ik heb veel geleerd over mezelf en hoe ik toch goed functioneer in zo’n intensief groepsproces. Ik leerde simpel leven in het huidige moment: elke dag alleen maar samen wandelen in broederschap en zusterschap en zien wat er gebeurt in plaats van volle agenda’s; afspraken; projecten etc. Met de slechtziende wandelaars als mijn leraren. Een echte Buen Camino!”

Christiaan Waters - wandelaar

"Ik heb sinds 2010 een zeer zeldzame oogzenuw aandoening, CRION. Wat ik nog zie? Links twee letters naast elkaar als het contrast goed is, dat is 15-20% en daaromheen vager. Rechts zie ik alleen centraal met een lichtperceptie van 2%."

Motto – "Het leven krijg je maar een keer dus maak er iets moois van."

"Op mijn 18e begon ik na mijn VWO aan mijn studie in Delft. Lekker mentaal uitgedaagd worden tijdens  mijn studie, veel feestjes meepakken en op mezelf wonen. Oftewel ik kon me goed gaan ontplooien en echt aan mijn leven beginnen. Maar naar drie maanden in Delft werd mijn leven opeens in een andere richting geduwd. Ik kreeg pijn aan een oog en verloor voor een groot deel mijn zicht. Na een paar ziekenhuisbezoeken zonder veel resultaat ging ik weer verder met mijn leven. Ik wachtte op spontaan herstel van het ene oog, want dat moest toch een keer gebeuren. Helaas gebeurde dit niet. Na een maand kwam de schrik er pas echt in want de pijn die ik eerst op één oog had gevoeld had ik nu op beide ogen. Het zicht met mijn beide ogen werd binnen een paar dagen slecht en het voelde alsof de grond onder mijn voeten werd weggetrokken. Deze achteruitgang moest natuurlijk zo snel mogelijk gestopt worden. Dus ik werd op al het mogelijke getest, maar alle testen bleven negatief. Deze onzekerheid zorgde ervoor dat de zekerheid in mijn leven weg was. Het voelde voor mij allemaal erg onwerkelijk.

In de jaren daarna kreeg ik steeds weer ontstekingen aan mijn oogzenuw en werd van alles geprobeerd om dit tegen te gaan. Helaas hielp dit allemaal niet veel. De intervallen tussen de ontstekingen werden gelukkig steeds langer en stabiliseert mijn zicht nu enigszins. Omdat veel van de medicatie niet leek te werken stopte ik daarmee. Hierdoor begon ik me beter te voelen. Ik kreeg meer energie en begon weer langzaam met sporten waardoor ik nog meer energie kreeg en in een positieve loop kwam. Ik stelde mezelf doelen, haalde mijn Bachelor, liep de Dam tot Damloop, vond een nieuw huis, kreeg een leuke baan bij de ACM en ging zelfs weer skiën. Oftewel mijn leven gaat weer de goede kant op.

Ondanks dat het nu eigenlijk allemaal erg goed gaat merk ik dat ik het slecht zien nog steeds niet helemaal verwerkt heb en het nu na meer dan 9 jaar nog steeds niet werkelijk voelt. Door mee te gaan met Camino Anders Bekeken hoop ik dit verder te kunnen verwerken en mezelf een betere richting in mijn leven te kunnen geven. Dit door het lopen, de schoonheid en de goede gesprekken. Voor de Camino zal ik veel doorzettingsvermogen meenemen en mijn brede interesse. Wat ik graag achter zou laten is het gebrek aan vertrouwen in mijn lichaam. Daarnaast zijn er nog meer redenen om de Camino te gaan lopen. Zo lijkt het me superleuk mezelf uit te dagen en samen met een leuke groep in twee weken meer dan 200 km te voet af te leggen naar Santiago. Combineer dat nog eens met een prachtig landschap, een fikse lading cultuur, de Spaanse keuken en een hoop gezelligheid. Dan kunnen voor mij die twee weken nu al niet stuk."

Zijn ervaring (november 2019)

“Van losse individuen zijn we in de loop van de tocht echt een groep geworden die met elkaar kon lachen, maar ook kon zorgen en helpen. Dus ik denk dat we echt samen onderweg waren en dat was voor mij een mooie ervaring. Wat ik heb ‘geleerd’? Dat ik er wezen mag. Dat word wel vaker gezegd maar in deze setting met allemaal nieuwe mensen voor mij was het toch anders. Ik ben er zelf nog niet volledig van overtuigd, maar al wel meer. Als ik er aan twijfel dan denk ik terug aan de Camino.”

Caroline van Dijk - buddy

"Ik vind de missie van jullie organisatie geweldig. De Santiago route wil ik graag een keer tot het eind lopen: op de fiets heb ik al eens een stuk van Haarlem naar de Spaanse grens gedaan. Maar iets alleen voor mijn eigen behoeftenbevrediging doen is lastig voor me. Ik mag graag wat voor anderen betekenen in alles wat ik doe, dus de combinatie om een ander mee te nemen en te begeleiden en dit avontuur zo ook voor deze persoon mogelijk te maken verdriedubbelt mijn plezier. Ik verwacht er zelf een veel intensievere ervaring door te krijgen, omdat ik, naast het zijn van de ogen voor een ander, zelf ook meer gefocust raak op andere zintuigen."

Motto: "Het leven is een feest; je moet alleen zelf de slingers ophangen."

"De Kilimanjaro liep ik  voor WarChild en deed zo iets goeds met mijn eigen plezier. Ik heb toen als voorbereiding de adembenemende documentaire van de beklimming van de Kilimanjaro met blinden bekeken! Daar is het zaadje gelegd waardoor ik heel graag mee zou gaan in oktober naar Santiago. Ik ken het gevoel om zo een tocht met een groep te maken en wat er dan gebeurt onderweg, met elkaar en met de groep. Ik wil hier zelf graag een bijdrage aan leveren door tijdens het wandelen  1 op 1 te praten en mijn ervaring is dat dit zeer helend werkt waar nodig, en richtinggevend voor zaken die iemand aan wil pakken. Het werkt zo sterk doordat je alle tijd hebt tijdens het lopen om verdiepend door te vragen en te vertellen. Maar ook van de lol onderweg en ’s avonds geniet ik. Ik ben hier al gek op sinds zeilkampen als tiener.

Ik heb meerdere keren voor langere of kortere tijd met visueel gehandicapten opgetrokken. Volgens mij waren deze al aardig uit hun comfortzone, waarmee ik gezien heb hoe je ook al ben je blind, vol zelfvertrouwen zelfstandig kunt functioneren en zelfs dit soort dingen vol vertrouwen in je buddy met elkaar kunt doen. Voor mezelf zal dit zeer verrijkend werken, maar bovenal hoop ik de andere deelnemers boven zich zelf uit te laten stijgen in wat zij kunnen en willen en gaan realiseren, op weg naar Santiago en daarna in hun verdere leven!"

Haar ervaring (november 2019)

“Top. Ik ben heel enthousiast, tevreden en voldaan. En het was heel bijzonder en leerzaam om mee te lopen in de wereld van de blinden/slechtzienden, dat gaf nog wel eens een extra emotioneel momentje.”

Iris Prins - wandelaar

"Ik heb aangeboren toxoplasmose, dit kan infecties veroorzaken op verschillende plekken in het lichaam, waaronder in het oog. Daarnaast heb ik nystagmus, dit is een oogafwijking en wordt ook wel wiebelogen of trilogen genoemd. Ik zie rechts nog 4%, links ben ik blind en heb ik een prothese."

Motto: "Geluk is de kunst een boeket te maken van de bloemen waar je bij kunt."

"Het lijkt me een enorme uitdaging, daar ik mijn lichaam opnieuw wil leren kennen en vooral 'vertrouwen'. Ik ben altijd al onzeker geweest over mijn lichaam en over wie ik ben door mijn medische geschiedenis en mijn slechte zicht wat nooit echt erkend is in mijn jeugd. Helaas verloor ik het vertrouwen in mijn lichaam helemaal nadat ik een hersenbloeding kreeg in 2017.

Nu ruim een jaar later ben ik gelukkig al een stuk op weg. Ik kan veel van mijn hobby’s, zoals wandelen, hardlopen en dansen, nog uitoefenen doordat ik zo goed als geen last heb van uitval. Ook daardoor besef ik me veel meer dat ik alles uit het leven moet halen wat er in zit. En alle kansen moet grijpen waar ik beter/wijzer van word.

Ik heb nog een hoop te leren over mezelf en ik denk dat deze leerzame reis zeker kan bijdragen aan de zoektocht naar zelfkennis en zelfvertrouwen. Ik wens dat ik er sterker van word en dat ik straks wel ruimte voor mezelf leer in te nemen en te vragen. Ik neem mijn doorzettingsvermogen, warmte,  gezelligheid en stralende lach mee en ik laat al mijn onzekerheden en wantrouwen achter."

Haar ervaring (november 2019)

Wat heb je ‘geleerd’? Is er iets in gang gezet? “Ja, dat ik meer vertrouwen heb in mezelf en ik leef meer in het moment. Ook vertrouw ik er meer op dat het altijd wel goed komt.”

Annemiek van Munster: “Het is de eenvoud van het leven, wandelen, de groep, de buddy’s, herbergen, eten en genieten. Terug naar de basis, goede gesprekken, op elke hoek weer een nieuwe verrassing. Buiten je comfortzone. Dat geldt eigenlijk voor iedereen, maar zonder CAB zou ik dit als slechtziende nooit kunnen meemaken. Daarom verheug ik me erop dit jaar in de organisatie mee te gaan."

Annemiek ging in 2016 mee als wandelaar.

Jantina de Vries ging in 2016 mee als buddy en in 2018 als organisatie. De nieuwsgierigheid naar hoe het zou zijn om een tijdje al wandelend onderweg te zijn op een bijzonder pad met alleen het hoognodige op je rug, won het van de aarzeling om ruim twee weken met een groep onbekenden op te trekken. Het werd een onvergetelijke ervaring.

"Wat is het mooi om met elkaar op te trekken. Wat is het mooi om het leven samen te delen: naar elkaar omzien, voor elkaar zorgen, samen eten, de slaapzaal delen met alle (on)gemakken van dien, je tempo aanpassen, samen lachen en huilen, te geven en te ontvangen. Fijn dat ik er weer bij ben."

Gert-Jan de Hoon is mede-initiafiefnemer van Camino Anders Bekeken en mede-oprichter van Stichting Anders Bekeken in 2015. "De pelgrimstocht in 2015 was een bijzondere ervaring om aan deel te nemen. Eigenlijk wisten we toen al dat we opnieuw op pad zouden gaan. Wat is er mooier om als buddy een ander de mogelijkheid te bieden zijn of haar dromen te laten leven en te groeien als persoon."

Als pelgrim wandelde hij de Camino voor de eerste keer in 2005. De Camino riep hem sindsdien terug om te blijven wandelen.  Over zijn ervaringen schreef hij het boek Een pelgrimstocht naar Santiago. Als coach wandelt hij met groepen en individuen in Nederland en in het buitenland en de camino in Spanje (Camino Coaching).