CAB 2015


Het team van Camino Anders Bekeken 2015 is terug in Nederland (27 oktober) na een bijzondere camino. Iedereen gaat met een breed scala aan ervaringen en inzichten naar huis. Het is moeilijk om in woorden te vatten wat deze pelgrimstocht voor een ieder betekent heeft, maar we zijn het unaniem eens dat het een GROOT SUCCES is geweest!

CAB TEAM 2015


Team met een missie: laten zien dat er meer mogelijk is dan je denkt!
Team met een missie: laten zien dat er meer mogelijk is dan je denkt!

 

Wandelaars: Maartje de Kok, Patrick van Gelderen, Connie Haumahu en Séverine Kas.

 

Buddy's: Tom Botermans, Nik van Hoogstraten, Marianne Sickler, Sofie Mangnus en Manon van Ooijen.

 

Organisatie: Annemieke Oost en Gert-Jan de Hoon

MOTIVATIE DEELNEMERS


Tom Botermans

 "Wat ik op de Camino mee wil geven zijn de overweldigende indrukken, de bijzondere ontmoetingen, het een zijn met de Camino en het gewoon onderweg zijn."

 

Nik van Hoogstraten

"Ik ben een avonturier en ontdekker. Ik verken en verleg graag mijn grenzen, letterlijk en figuurlijk. Het mooie van deze camino is dat je dit samen doet met de persoon die je als buddy begeleidt."

 

Sofie Mangnus

"Het dagelijks alleen maar wandelen, ervaren en delen met elkaar van wat er op dat moment is, biedt ruimte om stil te staan bij jezelf wie je bent en wie je wilt zijn."

 

Patrick van Gelderen

"Deze pelgrimstocht betekent voor mij het onbekende ontdekken, nieuwe ervaringen opdoen en vooral proberen te genieten, het fanatieke en constant willen presteren even achter me laten en genieten van alles om me heen."

 

Maartje de Kok

"Tijdens deze camino wil ik ervaren hoe het is om minder op survival te zijn en te beleven wat een buddy voor mij kan betekenen aan extra ogen en oren. Zodat ik op een ontspannen manier de pelgrimstocht kan ervaren."

 

Séverine Kas

"Op de camino wil ik de angst voor mijn toekomstige “kleine wereld” (doofblind) achterlaten en vertrouwen op mijn kracht en weer ten volle dromen beleven en avonturen aangaan."

 

Manon van Ooijen

"Kan iemand met een visuele beperking hetzelfde beleven als ik haar/hem iets bijna onbeschrijfelijks vertel? Tijdens de Camino wil ik graag leren op een andere manier te gaan kijken als je letterlijk blind op je buddy moet vertrouwen."

 

Connie Haumahu

"Erkennen dat je visueel 'beperkt' bent en toegeven dat je hier en daar hulp nodig hebt, is best lastig. Ik wil leren niet meer te denken in beperkingen, maar denken in mogelijkheden."

 

Marianne Sickler

"Het mooiste wat je kunt ervaren op de Camino is de rust en bezinning tot je laten komen. Vertrouwen op jezelf en weten dat je meer kunt dan je ooit gedacht had te kunnen bereiken."



ERVARINGEN


Patrick van Gelderen

"Op een gegeven moment kwamen we op een plek terecht waar we even een momentje hadden, op die berg met twee andere deelnemers en een buddy. Toen vroegen we aan elkaar wat we nou meekregen van onze omgeving. Op dat moment werd het wel duidelijk voor mij hoe weinig ik eigenlijk meekreeg van de omgeving waar ik anders nooit stil bij sta, het niet kunnen onderscheiden van de verschillende kleuren groen, de weg die daar tussendoor liep, koeien in de wei etc. en dat was voor mij wel even slikken. Later op de dag hebben we dit moment geëvalueerd en tijdens dat gesprek kwam ik er achter dat het eigenlijk wel erg prettig was, ondanks dat het ook moeilijk was om er bij stil te staan, kwetsbaar en krachtig. Conclusie is dat deze uitdaging een stuk groter was dan ik verwacht had maar met behulp van de groep was dit erg goed te doen en is voor mij ook duidelijk geworden dat ik de Camino in m’n eentje wil gaan ervaren. Door de verhalen van pelgrims die ik heb gesproken onderweg, heb ik de gedachte achtergelaten dat ik altijd in groepen moet reizen."

 

Maartje de Kok

"In revalidatieopzicht was het in de eerste 5 dagen hard werken om nieuwe routines te ontwikkelen, gestructureerd te blijven handelen en de focus op te brengen om mijn eigen veiligheid en energiepeil voorop te stellen. En met die survival in mijn 5 aanpassingsdagen heb ik de bevestiging gekregen dat ik zelfredzaam ben in de hostels maar niet tijdens de wandelingen, dat ik geen moeite heb met het hulp vragen en dat de inzet van een buddy mij een hoop kijkwerk en energieverlies kan besparen. De survival met mijn Ushersyndroom maakte dat ik weinig van mezelf kon laten zien. Mijn ruimte werd volledig in beslag genomen door het vinden van een nieuwe omgang met mijn doofblindheid in de extreme situatie van een onbekend land, elke nacht een andere hostel, onbekende looproutes, verschillende buddy’s en het backpacken.  

Met het vinden van nieuwe routines, het loslaten van mijn behoefte aan extra verlichting en het met elke etappe letterlijk steeds meer aarden van mijn voeten kon ik de zwaarte van mijn Ushersyndroom wat meer loslaten. Ik ontdekte de charme van de eenvoud van de Camino: eten, wandelen en bezinnen.  Dit 'gezondheidsrecept' zorgde ervoor dat ik meer in mijn lijf en mezelf zakte (minder in de survival en het hoofd) en er ruimte kwam voor mijn persoonlijke ontwikkeling. Dit gaf mij waardevolle inzichten voor een lichtvoetigere manier van leven en omgang met de impact van Ushersyndroom op mijn leven en dat van mijn gezin."

 

Séverine Kas

"Ik heb het pad en de ontmoeting met de CAB-groep als ontzettend intens ervaren. Intens verdriet en confrontaties maar zeker ook intens geluk, schoonheid en gezelligheid. Een totaal spectrum aan emoties, dat is waar ik van hou. Waar ik op de camino bestaande ideeën moest loslaten is het nu kwestie van de hernieuwde inzichten vast te houden. Wat een contradictie!  Wat mis ik de vergezichten. Wat mis ik de knuffels. Maar tegelijkertijd is er ook het besef dat de cocon van de camino maar een gedeeltelijke werkelijkheid is. De uitdaging ligt hem nu in het feit om dat wat ik 'geleerd' heb in de huidige context toe te passen.

 

Op de Camino moest ik niet aan energiemanagement doen, ondanks de korte nachten had ik voldoende energie. Hier loop ik weer tegen de lamp. Verval ik gelijk weer in oude patronen? Ik denk het niet. Het lopen van deze Camino heeft me gebracht dat ik heus wel uitdagingen aan kan gaan, dat het eigenlijk ook niet eens erg is dat ik niet meer in m’n eentje op expeditie kan. Het is eigenlijk wel leuk met z’n tweeën of meerderen. Mijn hernieuwd zelfvertrouwen maakt Usher minder aanwezig, of wellicht beter bij mezelf passend… dus dat ik weer met een lach naar mezelf en anderen kan kijken. Ik heb het gevoel content te zijn met de ervaringen en belevenissen die ik mee maak. De angst voor de toekomst is er nog steeds, de werkelijke kleine wereld van de lach van een ander niet meer te zien blijft een gruwel waar ik niet aan kan en wil denken. Maar ik sta in ieder geval weer meer in verbinding met mezelf en met de ander."

 

Connie Haumahu

"Ik ben mezelf een aantal keren tegengekomen. Het moment dat jij je realiseert dat zo’n wandeling niet alleen lukt en je daar geen controle over hebt, doet zeer van binnen. Ook dat je tegen kleine dingen aanloopt en merkt dat bijvoorbeeld het opnieuw inpakken langzaam gaat, omdat je loopt te zoeken naar spullen én de verschillen niet ziet. Of letterlijk iets over het hoofd zien. En bepaalde objecten voor iets anders aan zien. Als je in een paar dagen al die dingen beseft, komt dat hard binnen. Wat een baalmomenten waren dat! Maar dan komt de eerste overwinning en wéér een overwinning én nog één! Tot het moment dat je even niet gekoppeld wilt zijn aan een buddy. Ik wilde het alleen proberen. Het realiseren dat ik de Camino niet alleen kon wandelen, verdween. Ik durfde meer, kreeg meer zelfvertrouwen."

 

Manon van Ooijen

"Onze eerste dag. Een paar uurtjes vliegen en dan begint mijn job. De mensen veilig afzetten van Santiago Airport naar Ponferrada. Een rit van 2 uur. Ponferrada, het is er knetterdruk. Een rustplek voor 185 pelgrims en wij zijn de laatste mensen die erbij passen. Wat zijn dit toch voor 'idioten' die vrijwillig honderden kilometers lopen en gaan rusten op een slaapzaal met 50 stinkende lichamen met een privacy van een mier? Ik hoop er een antwoord op te krijgen …"

 

"Ram, ram op de deur, het licht wordt aangedaan en een bulderende mannenstem roept: Bon Giorno. Het is 6.15 uur. Dit is nog erger dan defensie."

 

"Ik heb een korte ontmoeting met Marta, een dame uit Duitsland. Omdat ze er erg moe uitzag, vroeg ik of ik haar weg mocht brengen. Dit nam ze met dankbaarheid aan. Ze was verkeerd gelopen en haar rugzak stond bij herberg de Piedro aan de andere kant van het dorp.  Ik vertelde haar ons verhaal. Marta vertelde dat ze slechtziend is en deze reis alleen wilde maken nadat haar man was overleden. Ze noemde me haar engel van de dag. Ik noem dit het Caminogevoel. 

Sommige dingen zijn niet te omschrijven, die lees je in iemands ogen af …"

 

Tom Botermans

"Ik sta steeds meer versteld over de mogelijkheden en onmogelijkheden van onze groep. En kom steeds meer tot het inzicht dat er geen onmogelijkheden zijn, als je erin gelooft en het aangaat. Ik leer zoveel.

's Avonds na het eten hadden we een mooie ervaring met de schelp. Ik wil het niet beschrijven, maar onthouden. Heel mooi en emotioneel, een moment om nooit te vergeten."

 

Marianne Sickler

"Voor mij zijn de drie grootste factoren om het geslaagd te noemen, het feit dat de groep een groep gebleven is, we met elkaar konden lachen, en verder dat op het einde de buddy naar de achtergrond geschoven kon worden. Zelf genieten, struikelen en er om lachen en weer door lopen; hoe anders dan de eerste dagen. 

In die 14 dagen gezien hoeveel zelfvertrouwen er gegroeid was, door het accepteren van je handicap, al vechtend de berg op, erkennen dat sommige zaken niet kunnen. Je aanpassen aan de groep, maar ook samen huilen en lief en leed delen en elkaar nemen zoals je was. Een groepsproces dat niet makkelijk was, maar zich toch heeft kunnen ontwikkelen. Ook het leren van de groep om de onzichtbare factoren die bij de handicap horen, te ervaren en er rekening mee te houden."

 

Sofie Mangnus

"Als ik mijn motivatie teruglees, lees ik mijn verlangen om mee te willen gaan en mijn hoop op rust en mooie ervaringen. Ik ben blij dat ik er bij mocht zijn want mijn hoop is vervuld met veel meer dan waarop ik heb durven hopen en me heb voor kunnen stellen. Ik ben onder de indruk van de impact van het project op mezelf, op de teamleden maar ook op mijn gezin en in mijn omgeving. Ik heb ervan genoten om mezelf weer te ontmoeten zoals ik was als student. Met open mind naar en met anderen kijken, luisteren, ontdekken, delen en ontmoeten." 

+31 (0)6 46 26 66 22

vb@voyagebeyond.org

"Be the change you wish to see in the world." ~Gandhi